مرا خود با تو سری در میان است...

مرا خود با تو سری در میان هست      وگرنه روی زیبا در جهان هست

وجودی دارم از مهرت گدازان       وجودم رفت و مهرت همچنان هست

مبر ظن کز سرم سودای عشقت         رود تا بر زمینم استخوان هست

اگر پیشم نشینی دل نشانی         وگر غایب شوی در دل نشان هست

به گفتن راست ناید شرح حسنت      ولیکن گفت خواهم تا زبان هست

ندانم قامتست آن یا قیامت               که می گوید چنین سرو روان هست؟

توان گفتن به مه مانی ولی ماه           نپندارم چنین شیرین دهان هست

بجز پیشت نخواهم سر نهادن                       اگر بالین نباشد آستان هست

برو سعدی که کوی وصل جانان         نه بازاریست کآنجا قدر جان هست